Poznajmy się bliżej #7

- Jak zaczęła się Twoja przygoda z funkcją team menagera?

- Michalina Gołąbek: Dość spodziewanie. Nieprzerwanie od 2010 byłam częścią drużyny Tomasza Aftańskiego. Przez trzy lata jako zawodniczka. Potem wyprowadziłam się do Poznania na studia magisterskie – w tym czasie występowałam w roli wiernego kibica. Po powrocie do Gdańska nie chciałam już grać i trener zaproponował mi funkcję kierowniczki zespołu.

- Mecz, który najbardziej utkwił w pamięci?

- Michalina Gołąbek: Jest takich wiele – ciężko jest rozstać się z sytuacjami, które doprowadzają do szaleństwa. Bardzo dobrze pamiętam mecz z AWFiS Gdańsk na AMPach w Opolu – walczyłyśmy o wyjście z grupy. Zremisowałyśmy to spotkanie 3:3 i ostatecznie nie trafiłyśmy do grona najlepszej ósemki turnieju. Świetny, zacięty mecz. Byłam wykończona od siedzenia na ławce.

- Jakie masz cele sportowe i marzenia?

- Michalina Gołąbek: Marzy się być częścią w pełni profesjonalnego team’u. Razem z trenerem, prezesem AZS Uniwersytetu Gdańskiego i sztabem szkoleniowym drużyny staramy się sukcesywnie profesjonalizować warunki dla dziewczyn, ale jesteśmy sportowcami, a sportowcy zawsze chcą więcej – jest o co walczyć. 

- Zawodniczka, która zrobiła na Tobie największe wrażenie?

- Michalina Gołąbek: Największe wrażenie zrobiła na mnie zawodniczka AZS UG Futsal Ladies oczywiście. W finale Akademickich Mistrzostw Polski w tym roku po dwóch dniach wyczerpującego sprintu po medal w meczu półfinałowym i w meczu o brąz nie zeszła ani razu z boiska. Cały czas grając na swoim najwyższym poziomie. Wszystkim znajomym po tym turnieju mówiłam, że Natalia Świętoniowska jest niezniszczalna.

- Po godzinach… Włączasz mecze polskiej ligi, lig europejskich, Ligi Mistrzów, czy wybierasz Netflix, książkę bądź zajmujesz się czymś zupełnie innym?

- Michalina Gołąbek: To pytanie jak żadne inne bezlitośnie obnaża ci rutynę dnia codziennego. Zwykle odpalałam film, albo kanał Dawida Myśliwca na YouTube, ale ostatnio zabrałam się za (uwaga) dykcję i czytam na głos książki, a żeby nie bolało, to są to lektury wczesnej młodości – gość w okularach, z burzą czarnych włosów, deficytem strachu i blizną na czole co przez 7 lat ledwo uchodzi z życiem.

- Co Ciebie denerwuje w kobiecej piłce i co byś w niej zmieniła?

- Michalina Gołąbek: W Poznaniu wracając z meczu do hotelu pan taksówkarz zapytał się mnie i koleżanek w co gramy. Odpowiedziałyśmy chórem, że w futsal i że właśnie jesteśmy na finale Akademickich Mistrzostw Polski. Zapytał czy grałyśmy kiedyś przeciwko facetom. Ja zapytałam czy jak podwozi do hotelu siatkarki to pyta je o to samo. Bardzo mnie denerwuje przekonanie, że w przypadku tego jednego sportu szacunek zarezerwowany jest tylko dla naszych kolegów.

- Czego chciałabyś sobie życzyć w nadchodzącym sezonie?

- Michalina Gołąbek: Tego, żeby żadna z naszych dziewczyn nie była zmuszona korzystać z ubezpieczenia. W minionym sezonie to się nie udało, Iwona Wudarczyk i Natasza Urbanowicz zerwały więzadła krzyżowe. Czekamy cierpliwie na ich powrót. No i przychodzi mi jeszcze do głowy świeża krew. Zapraszamy do Gdańska ;)

- Jak zaczęła się Twoja przygoda z funkcją team menagera?

- Jacek Drążek: Moja przygoda z funkcją team menagera zaczęła się od społecznego projektu przygotowania i prowadzenia zajęć z dziećmi w Baninie. Wypatrzyła mnie pewna mama na turnieju oldboys i poprosiła o pomoc i zorganizowanie zajęć dla dzieci, gdyż dzieci miały opiekuna, ale on tylko palił papierosy i rzucał im piłkę do grania. I tak to się zaczęło. Zapisałem się na kurs UEFA B, ukończyłem go i tak to się zaczęło. Następnie trafiłem do GKS Żukowo i tu do dnia dzisiejszego trenuję dzieci oraz seniorów, a i również założyłem jak i trenowałem przez 5 lat drużynę dziewcząt występującą w III lidze. Wraz z dziewczętami miałem debiut na ławce trenerskiej i był to w sumie debiut nieudany gdyż przegraliśmy z Olimpico Malbork 2:5, ale i udany, bo drużyna istniała zaledwie 3 tygodnie i bardzo dobrze się zaprezentowała w swoim debiucie, dziewczyny nawet nie zdążyły rozegrać spotkania sparingowego.

- Mecz, który najbardziej utkwił w pamięci?

- Jacek Drążek: Meczem, który najbardziej utkwił mi w pamięci to mecz pomiędzy naszymi dziewczynami i drużyną Unii Korzybie u nas na stadionie w Żukowie, gdzie przegrywaliśmy do przerwy 0:4 i w drugiej połowie dogoniliśmy rywalki i zremisowaliśmy 4:4, a dziewczyny były tak zmotywowane, że jakbyśmy mieli jeszcze z 5 minut więcej to wygralibyśmy ten mecz.

- Jakie masz cele sportowe i marzenia?

- Jacek Drążek: Moim celem sportowym jest doprowadzenie drużyny z Żukowa do przynajmniej V ligi i chciałbym, aby nadal istniała drużyna dziewcząt w Żukowie, a marzeniem to wybudowanie stadionu wraz z infrastrukturą w Żukowie.

- Zawodnik/zawodniczka, która zrobiła na Tobie największe wrażenie?

- Jacek Drążek: Największe wrażenie z moich zawodniczek i zawodników zrobiła na mnie Paulina Magulska, wspaniała zawodniczka oraz człowiek ambitny. Do tego wymieniłbym jeszcze Natalię Grunwald i Agatę Murawską oraz najmłodszą w tym gronie Agatę Błaszkowską. Wśród „facetów” Krzysztof Wanke oraz Maks Szychalewski.

- Po godzinach… Włączasz mecze polskiej ligi, lig europejskich, Ligi Mistrzów, czy wybierasz Netflix, książkę bądź zajmujesz się czymś zupełnie innym?

- Jacek Drążek: W wolnych chwilach wybieram się powędkować, jesienią grzybobranie. W sumie w lesie i nad wodą chyba najbardziej wypoczywam. Lubię też swoją wiatę ogrodową, w której to mam swoje studio do oglądania naszej ekstraklasy i meczów reprezentacji Polski.

- Co Ciebie denerwuje w piłce i co byś w niej zmienił?

- Jacek Drążek: W piłce nożnej denerwuje mnie symulowanie i brak szacunku dla drużyny przeciwnej. Mówię tu szczególnie o tych niższych ligach. Staram się zawsze działać inaczej poprzez integrowanie środowiska w postaci np. zakupu dla drużyny przeciwnej wody czy organizacji wspólnego grilla po meczu.

- Czego chciałbyś sobie życzyć w nadchodzącym sezonie?

- Jacek Drążek: W nadchodzącym sezonie chciałbym aby drużyna seniorów GKS Żukowo awansowała do klasy A. Drużyna dziewcząt z powodzeniem grała w III lidze i nasze maluszki aby dobrze się rozwijały i czerpały radość z grania w piłkę nożną.